“Ta książka jest o tym, jak tworzy się więź między rodzicami i dzieckiem, o tym, jak rodzice utwierdzają dziecko, a dziecko rodziców w poczuciu tej więzi, jak na różne sposoby deklarują: Jesteś mój! Jesteś moja! W drugim wydaniu przedmiotem zainteresowania pozostają główna relacja „ty i ja” oraz procesy „poznawania” siebie poprzez tę relację. Badania i doświadczenie kliniczne nagromadzone od czasu pierwszej publikacji książki w 2005 roku potwierdziły nasze przekonanie, że „przywiązanie” zasadza się na wzajemnej emocjonalnej przynależności i na odkrywaniu przez nią własnego osobistego idiomu (Bollas, 1987).

Stawanie się rodzicem, dopasowywanie się do tej roli w relacji z określonym dzieckiem jest bardzo zniuansowanym procesem. Odbywa się w określonej konstelacji rodzinnej matka–ojciec–dziecko, w określonym czasie, miej- scu i otoczeniu kulturowym. Zdarza się, że proces ten nie postępuje tak jak powinien, na jego drodze stają emocje, doświadczenia lub oczekiwania. Kiedy z jakiegokolwiek powodu coś zagraża tej więzi, dziecko i rodzic/rodzice natychmiast potrzebują pomocy, aby naprowadzić ich z powrotem na drogę wzajemnej miłości i przynależności. Ta konieczność wynika z tempa procesów rozwojowych dziecka, z faktu, że okna do interwencji w tym procesie bardzo szybko się zamykają, i z faktu, że rodzice cierpią, czując w głębi duszy, że zawodzą swoje dziecko. Coraz częściej zdarza się, że problemy rodziców są zauważane i są oni kierowani na terapię jeszcze przed narodzeniem dziecka, ponieważ znacznie więcej wiadomo na temat zagrożeń związanych ze stresem i lękiem w czasie cią- ży (Bergman i in., 2010; Pearson i in., 2012; Murray, 2009; Murray i in., 2014).

Rozpoczęcie pracy terapeutycznej już przed narodzeniem dziecka może stworzyć bardzo dobrą podstawę do jej kontynuacji po narodzinach.”

Z przedmowy Tessy Baradon