„Jestem w pełni świadomy, że ten tekst wzbudzi wiele wątpliwości w umyśle czytelnika” tymi słowami Christopher Bollas wprowadza nas do swojej książki. Potwierdzamy, ta lektura budzi wątpliwości, jest kontrowersyjna ale też jednocześnie niesamowicie wciągająca oraz pobudzająca do zastanawiania się nad naturą niepsychotycznego załamania self, możliwościami i ograniczeniami osoby prowadzącej analizę oraz skutecznością samego psychoanalitycznego procesu.Co takiego kontrowersyjnego proponuje Christopher Bollas w książce „Nim nadejdzie katastrofa”? Autor zauważa, że wielu psychoanalityków oferuje pacjentom zwiększenie częstotliwości sesji w momencie załamania i jego zdaniem pomoc ta przychodzi za późno. Postuluje – dla niektórych pacjentów, w bardzo szczególnych okolicznościach – podejście proaktywne tj.: zapewnienia takiej formy opieki, która pozwoli przeżyć załamanie self w obecności terapeuty. W niektórych opisywanych przez niego przypadkach oznacza to na przykład pracę przez trzy kolejne dni od 9-tej do 18-tej. Na podstawie swojego doświadczenia Bollas twierdzi, że „Z upływem czasu moje doświadczenie podpowiadało mi, że proces psychoanalityczny jest sam w sobie tak skuteczny, że powinno się pozwalać na jego modyfikację dla osób w ogromnym cierpieniu, poprzez przedłużone sesje, zwiększoną częstotliwość, lub, sporadycznie, całodniowe sesje. Doszedłem do przekonania, że samo doświadczenie analityczne funkcjonuje jako trzeci obiekt, który może być nośnikiem przekształcenia”.
____________________________________________